Rasa o wdzięcznej nazwie „Burmilla” swoje powstanie zawdzięcza przypadkowemu skrzyżowaniu kota perskiego i burmskiego. Rozpoznawalną cechą tej rasy jest połyskujące, srebrzyste futerko, które nadaje burmilli unikatowy i niewątpliwie piękny wygląd.
Burmilla może posiadać także złociste umaszczenia. Kot posiada szczupłe nogi, szeroką klatkę piersiową i dorbne łapki. Burmilla może posiadać krótkie lub półdługie futerko, choć krótkowłose burmille są zdecydowanie częściej spotykane. Zielone oczy przybierają niekiedy bardzo intensywny (pożądany) odcień.
Historia Faberge i Sanquist
Przyjmuje się, że tytułowa rasa kotów powstała w Wielkiej Brytanii. Powstanie rasy jest związane z dwoma kotami różnych ras należącymi do baronowej Mirandy von Kirchberg. Baronowa kupiła kota burmskiego jako pupila dla swojego męża. Jednak podczas jej nieuwagi, kot burmski zainteresował się jedną z jej kotek perskich – Lilac Faberge. Owocem ich spotkania były cztery urocze kocięta, które przyszły na świat we wrześniu 1981 r. Wkrótce potem, w związku z dużym zainteresowaniem hodowców nową rasą, rozpoczęła się kampania mająca na celu uznanie burmilli za rasę przez GCCF. Starania zostały zwieńczone sukcesem w 1989 r.
Kochasz zwierzaki? Kochaj odpowiedzialnie! – zwierzaki.expert
Towarzyski kot z dużą potrzebą bliskości
Koty należące do omawianej rasy potrzebują budowania bliskiej więzi z opiekunem. Towarzyskie, przyjazne koty tytułowej rasy lubią chodzić swoimi ścieżkami, potrafią być bardzo kapryśne i wymagające.
Najlepiej czują się one w towarzystwie innych kotów. Źle znoszą samotne spędzanie czasu. Można nauczyć je wielu sztuczek. Przeciętny burmilla z pewnością zainteresuje się także zabawkami pobudzającymi inteligencję.
Koty tej rasy zwykle nie potrzebują zbyt dużej przestrzeni. W zupełności powinna wystarczyć im mata do drapania, a także drapak zapewniający możliwość wspinania się. Pupil potrzebuje ich nie tylko do ostrzenia pazurków. Choć burmilla jest potomkiem persa, niektóre koty tej rasy są bardzo aktywne i potrzebują ruchu.
Pielęgnacja i żywienie burmilli
Burmilla potrzebuje regularnego szczotkowania sierści. Zaniedbanie tego obowiązku powoduje kołtunienie się szaty. Najlepiej szczotkować sierść pupila raz na tydzień. Burmilla jest bardziej podatna na reakcje alergiczne w porównaniu z innymi rasami.
Najczęściej występującymi alergenami u tych kotów są pyłki roślinne, zarodniki pleśni oraz roztocza kurzu domowego. Burmilla może również mieć alergię na pokarmy. Tytułem przykładu można wskazać na zboża, rybę i mięso wołowe, a także barwniki i konserwanty znajdujące się w gotowych produktach. Wobec tego warto przeprowadzić testy alergiczne, aby uniknąć reakcji alergicznych w przyszłości. Drugą często występującą przypadłością są choroby nerek.
Tekst: Magdalena Lisek zwierzaki.expert
Fot. Jeanie de Klerk, unsplash.com